مهی که صورت خود را پسِ نقاب کشید
تـمامِ نقش ِدلم را به پـیچ  و تاب کشید
 
و دردِ مانـده بـه دل را ،نگـفتم و نشـنید
نهـفتـه هـای دلــم را به التـهـاب کشـید

هوای  ِابری دل را دوبـاره آبــی کـرد
عبور سخت نـفـس  را هـوای ناب کشید
 
شـمال سـرد دلـم را مسـیر بـاران کرد
جنوبِ شــرجی سینـه ، به آفـتاب کشید
...............................................................
کشیدم آنچه کشید و سرودم آنچه سـرود
به روی بـوم دلـم ... تا گلِ شراب کشـید
 
و من کـه مرتـکـب ِمســتی ام ندانسـتم
برای تـشنگی ام نـقشـه ی سـراب کشید.
...............................................................
( رضا محمدصالحی)