گل های رو به اخم زمستان مسافرند
بگذار رنج فاصله ویران ترم کند
یک کوچه از خیال تو پا پس نمی کشم
تا دست بادهای جهان پر پرم کند
دیدار  شهر زخم مرا تازه می کند  
ابن پلک خسته را به تب کوچه ها بپاش
رگ های من به مرز جنایت رسیده اند
من را شراب کن  به شب کوچه ها بپاش
با خاطرات مرده مکافات می شوم
می افتم از غرور خودم زیر دست پا
این روزها همین که به تو فکر می کنم
بی اختیار می شوم از سیل گریه ها 
  مثل کبوتری   که دلش سرخ می زند
بگذار سرنگون شوم از چشم های تو
از کوچه های خسته به دیدار من بیا
تا چشمه چشمه رود شوم پیش پای تو
مثل کبوتری که دلش سرخ می زند
در خواب های برفی این کوه رو به مرگ
من سردم است دست تو را خواب دید ه ام
بر شانه های این همه اندوه  رو به مرگ