بود

يا نبود،

شيدايي‌یي بود،

كه پرسه مي‌زديم

عشق سنگ‌ها،

          آب‌ها

          و باد‌ها را.

وقتي كه سنگ بودم،

مي‌آمدي

از گلسنگ‌هاي مهتابي

و مي‌شكفتي سكوتم را

در چمن آوازِ ستاره و خيال.

عاشقانه‌هايت

در نفس‌هاي غم‌اندوز نَيْنَوا

سنگيِ دل‌ها را

                   آب مي‌كرد.

وقتي كه باد بودم،

مي‌آغُشتم

          گلبادي‌ات را

و مي‌رفتيم

          كوير واويلا،

تا سرگذشت غريب يك هزار مجنون و ليلا.

مي‌وزيديم

اقيانوس تجلّا را،

كه تابش يك لؤلؤي لالاش

درخش يك عالم ليلايي بود.

وقتي كه آب بودم،

بغلم

پر از زلال مهتابي‌ات بود.

من و تو

          مي‌آرمیديم

در آبي و علفيِ نوازش،

در بوسه‌چينِ نگاه از نگاه،

در لبريزِ مستي چشمه

          از وصال ماه.

من و تو

          پيچ مي‌زديم

در نسيم مويه‌باف موج

و چرخاب آيه‌هاي يكتايي.

و بود

          يا نبود،

شيدايي یي بود،

كه در مسير ميان خويش

          و خدا

مي‌زيستيم

          آبي و

          بادي و

          سنگي

         و عشقی.

6/2001