از رفتن اش ستاره خبر بود... می گریست
چشمان ِ آفتاب به در بود... می گریست
گویا قرار بود قیامت به پا شود...
تقدیر در هوای دگر بود... می گریست
چشم زمین به عقربه ها خیره مانده بود
دلواپس ِ زمان سفر بود... می گریست
باغی که با حمایت او سبز گشته بود...
دلتنگ دستهای پدر بود... می گریست
هر کس به آفتاب ِ رخ اش اعتقاد داشت...
هر کس غلام روی قمر بود... می گریست
 
از دردهای روی زمین خسته بود،  ماه
بار سفر به سوی خدا بسته بود،  ماه
 
بودیم در کنار تو...پهلوی آفتاب
عاشق شدیم روی تو را...روی آفتاب
با تو نفس کشیدنمان برکتی گرفت
با تو شدیم گم شده در کوی آفتاب
قربان خنده های تو ای آبروی عشق
قربان اخم کردن ِ اَبروی آفتاب
ما را دعا کنی... که نباشیم شب پرست
یک عمر بوده ایم ثناگوی آفتاب
رفتی و خلق پشت سرت گریه می کنند
دل راخودت دوباره ببر سوی آفتاب
 
جایت میان همهمه ی خاک خالی است
عطرت هنوز همسفر این اهالی است
 
جان ها فدای نام بلندت ... فدای عشق
قربان جان فشاندن ناب ات برای عشق
تو آمدی و خاک وطن بوی گل گرفت
ایرانمان به شوق شما شد سرای عشق
وقتی عبای قهوه ای ات لیز می خورد...
نزدیک می شود به زمین گوشه های عشق
با رفتن ات نه اینکه بگوییم زنده ایم
اما نمرده ایم ! که ما پا به پای عشق...
تا ماه میرویم و به خورشید می رسیم
جایت نشسته است کسی آشنای عشق
 
ای قصه ی همیشه ی خردادهای ما
از تو قیامتی شده در یادهای ما
 
سر را به شانه های تو آن قله های راز
عمری گذاشتیم...که باشیم سرفراز
حالا چرا به صبح وصالت نمی رسیم؟
وای از شبی که بی تو گذشت...این شب دراز
پیشانی بلند تو را شعر کرده ایم
در هر قصیده ای که نوشتیم از نیاز
صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن
ما را خبر کنی که نمانیم از نماز
ای کاش یک دقیقه فقط در خیال شهر
آن دست های مهر تو بالا روند باز
 
تو می روی...روایت اندوه می شویم
پر می کشی، به جان تو بی روح می شویم
 
پیر خمین ! پیر جماران! ...سفر بخیر
ای آشنای حضرت باران سفربخیر
نامت بهار بود و پس از سالهای سال
با تو شکست قفل زمستان... سفر بخیر
تو می روی، بدون تو خون گریه می کنند
در شهر، کوچه ها و خیابان... سفر بخیر
هر سال بعد ِ رفتن تو آب می خورند
آلاله ها ز گریه ی یاران ... سفر بخیر
محتاج به دعای تو هستیم ، پیر عشق!
با التماس های فراوان ... سفر بخیر...
 
از نزد ما به روح بلندت سلام باد
عشق تو در قبیله ی ما مستدام باد