فضای خود آگاهی بر این متن حاکم است این فضا حاصل فعالیت ذهنی در کشمکش میان فرزانگی ودیوانگی خرد ورزی و جنون در چگونگی بایدها و هست هاست بر آیند هشدارهای متن هر چه که باشد از نوع مثبت یا منفی بیدار باشی است که امکان بالقوه ای را در چند زاویه بالفعل می کند که این متن را به گونه اجتماعی ان در رویکرد انتقادی نسبت دهیم یا در قبض و بسطی از نوع عرفانی ان دقت بیشنتری داشته باشیم :
بس است این همه دیوانگی، جنون بس نیست؟!
میان این قفس خانگی جنون بس نیست؟!
بس است. این همه پای اسیر می کُشدت
بایست. خستگی این مسیر می کُشدت //
یعنی در امتداد هم بودن تقابل ها همچنین به موازات هم بودن مفاهیم کلی در این متن به گونه ای است که می تواند تعبیر های چند گانه به دنبال بیاورد :
غم است پشت همین شب که ماه می شکند!
شبی عجیب که در او سیاه می شکند//
بر همین اساس این سطر های منظم با قافیه های خوش ساخت به شعریت می رسند مهم نیست چه نامی برای شکل این شعر تعریف شده است اما به هر حال این شکل مثنوی توجه مخاطب حرفه ای را به ادامه مطلب جلب می کند به خصوص نقطه چین تعلیق پایانی این انتظار را افزایش می دهد و امکان دو تکه بودن این شعر نیز وجود دارد بحر انتخابی متفاوت از بحور کهن مثنوی و در همان حال موفق تا جایی که از بحور نو و کاملا موفق به ثبت رسیده اواسط دهه شصت است با این مثنوی از محمد کاظم کاظمی "غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت .... که امکان تقابل ) بایست و بس کن در این بیت :
بایست. راه تو دارد دراز می شود و
هزار پنجره ی بسته باز می شود و
با محوریت رفتن از آمدن آن مثنوی مشهور و گلایه های شاعر آن اثر :
اگر که کودک من سنگ زد به شیشه اتان //اگر شکست دل نازک همیشه اتان // در این گفتمان در جای خود به لحاظ شکلی و نه ماهوی قابل تامل است ..به محتوای شعر برگردیم انجا که :
بس است اشرف دیوانه! شعر، خسته شده!
هزار در –که به رویت نبود- بسته شده!
سکوت کن که سکوتت جدال با تبر است
سکوت تلخ تو از تیغ شعر، تیزتر است...
.................
اندیشه ای از تعریف دیوانگی عارفانه مولانا را باز آفرینی می کند:
"خامش کنیم و خامشی هم مایه ی دیوانگی است / این عقل باشد کاتشی در پنبه ای پنهان کنیم //"در مراعات النظیری که میان سکوت شعر مورد نظر و خامشی عارفانه مولانا وجود دارد ابیات متناقض نمایی که مجموعه ای از آرایه های معنوی فرزانگی دیوانگی خرد ورزی و جنون را در یک نما می آورد و ظرفیت شعری اثر را افزایش می دهد ) بس کردن ( مترادف آرام گرفتن از یک سوی علامت فرزانگی است اما در همان حال به اعتبار مفاهیم عرفانی "با خود و بی خود "موجی پنهان از دیوانگی نیز هست با توجه به ارسال المثل حضرت مولانا در پنهان ساختن آتش در پنبه افعال امر) بایست و بس کن ) های و به خصوص پایانبندی همراه با تعلیق این متن را نیز دارای چنین ظرفیتی در متناقض نمایی دیدم :) سکوت کن که سکوتت جدال با تبر است سکوت تلخ تو از تیغ شعر، تیزتر است....
ظرفیتی که می تواند دلیلی بر توسعه ی شکلی این شعر باشد

سلام
خشم درون خفته در جریان این شعر را دوست دارم خشمی که اگر فریاد شود کارها بکند اما از نظر پراگماتیک(عمل گرایی) گاهی مخاطب نیاز دارد که شعر به او بگوید چکار کنی؟ مخاطب نیاز دارد که از منظرگاه پوزیتیویک (حس و تجربه) های ناشناخته و نامکشوف بفهمد چکاربکند صرف اینکه بسوزی و بسازی نمی دانم شاید قابل مداقه باشد که شاعر حرکتی کند.

سلام . شعر های پیشترتان را بخاطر زبان هنری و بغض کال واژگانش بیشتر دوست داشتم در اشعار اخیرتان بیشتر به من بیرونی تان نزدیکید و این نزدیکی از " شعر ناب " دورتان کرده است . شاید دلیل اقبال این شعر همین جیغ ِ قابل رویت آن است که برای مخاطبان ِ گوش به زنگ آشنا تر است اما من ترجیح می دهم با سمعک نقد زمزمه ای نامکشوف تر چنانچه قبل تر ها داشتید ، ببینم !

سلام اشرف خانم
خواندمت
پایدار باشید

خیلی فصیحتر و دلنشینتر از اشعار قبلی شماست. شیوا و رساست
دست مریزاد

سلام بر شاعر
شعر با بیتی دلنشین وزیبا چه از نظر بیانی وچه از نظر دیداری آغاز می شود وهمین برای کشیدن مخاطب تا آخر شعر کفایت می کند
بس است اشرف دیوانه ! مرگ دیر تویی
هزار حادثه ورنج نا گزیر تویی
شاعر بعد ازایت بیت فخیم بیت دوم را می آورد بیتی که با اندکی دقت بیشتر می توانست با بیت اولی برابری کند
بس است این همه دیوانگی جنون بس نیست ؟! مگر معنای دیوانگی وجنون با هم یکی نیست؟ پس چرا هم دیوانگی وهم جنون؟!
اما بیت چهارم نیز به گونه ای با بیت اول برابری می کند مخصوصاً آوردن "و" در پایان دو مصراع به گونه ای که حشو نباشد وبا بیت بعدی ارتباط معنایی پیدا کندالبته من یک جورایی بیت پنجم را نمی پسندم وبیت آخر که به جا وکوبنده این شعر را پایان داده است برای شاعر این شعر موفقیت های بیشتری را آرزو می نمایم

سلام بربانوى شعر
بسيار بسيار زيبا.......
سکوت کن که سکوتت جدال با تبر است
سکوت تلخ تو از تیغ شعر، تیزتر است...

لذت بردم

بس است. این همه پای اسیر می کُشدت
بایست. خستگی این مسیر می کُشدت

بایست. راه تو دارد دراز می شود و
هزار پنجره ی بسته باز می شود و
.
.
.
سلام و درود
همیشه شاد باشید

درود بانو

سبز باشی

بس است. این همه پای اسیر می کُشدت
بایست. خستگی این مسیر می کُشدت

بایست. راه تو دارد دراز می شود و
هزار پنجره ی بسته باز می شود و

غم است پشت همین شب که ماه می شکند!
شبی عجیب که در او سیاه می شکند

شبی عجیب که در او سیاه می شکند

شبی عجیب که در او سیاه می شکند


عالی سرکار خانم گیلانی دست مریزاد

سلام بانو
زیبا بود ، موفق باشید

سلام دوست عزیز
زیبا بود
"غم است پشت همین شب که ماه می شکند!
شبی عجیب که در او سیاه می شکند"