سلام دوستان!
این شعر را دیشب برادر ارشد من ـ دکتر شاهد مهدی ـ برایم ایمیل کرد. اصل شعر به زبان هندی‌ست و من آن را به شکل نیمایی به فارسی برگردانده‌ام. «دکتر شاهد» پزشک متخصّص قلب و ریه است و همیشه راهمنای من بوده است؛ در زندگی و شعر...
 

 
Khoon jo nas me rage jaaN me baha karta hai...
Woh kisi par koi ehsaan kahaaN karta hai....
Chord kar rag meri jab teri ragon me bas jaye,
Aisa khoon jeene ka wardaan diya karta hai!!!

Khoon jab aaNkh mein bhar aye, gazabkari hai
Khoon ka rang badal jaye to makkari hai
Khoon jab nas mein hi jam jaye to laachari hai
Aur nas nas mein ubalne lage ... bedaari jai
Khoon dariya pe jo bah jaye .....vafadari hai
Khoon jo uble jigar se wo khoon-e-Akbar hai
Baap ke chullu mein tham jaye ... khoon-e-Asghar hai


Marne wale bhi yahaan shad… sukoon kaisa hai
Ban gayi khak-e -shefa tujh pe junoon kaisa hai...
Ye teri rag me bhala josh-e-lahoo kaisa hai
Bol Karbal ki zameeN tujh mein ye khoon kaisa hai


Khoon jo deen-e-payambar ki baqaa ho jaye
Arsh se uncha jo jannat se siva ho jaye
Apne ma’bood ke sajde ki "jagah" ho jaye......
Khoon jo khak me mil khak-e-shefa ho jaye

Khaak-e-karbal ko jo mahkaye woh khoon mera hai
Jisko kahte hain hussaini woh lahoo mera hai
Naaz hai mujhko mere Qatra-e-khoon par 'shahid'
Qalbe Haider mein jo bahta tha vo khoon mera hai........

Shahid Mahdi Razavi ‘karaarvi’
 
 

 
کی دیده‌ای بر دیگری احسان کند
خونی که در رگ‌های جان جاری‌ست؟
 
خون، زندگی‌بخش است
هنگامی که رگ‌های مرا بدرود می‌گوید
و در رگ تو خانه می‌جوید.
 
وقتی که خونی می‌دوَد در چشم،
نامش غضب‌کاری‌ست.
خونی که هر دَم رنگ می‌بازد،
خونِ ملوّن، خون رنگارنگ
مکّاری‌ست.
وقتی که در رگ لَخته گردد خون،
هم‌نامِ ناچاری‌ست.
خونی که در رگ‌ها به جوش آید،
اکسیرِ بیداری‌ست.
امّا اگر بر ساحلِ شط ریخت...
اعلام وفاداری‌ست.
آه از زمانی کز جگر جوشید و نامش خون «اکبر» شد
افسوس از وقتی که خون در برکه‌ی دستی
خون گلوی پاک اصغر شد.
 
آنان که در این سرزمین مُردند،
بی‌شک شادمان مُردند.
آرامش آن سینه‌های چاک، آیا از کجا آمد؟
خاکی شفابخش است؛
امّا این جنون پاک، آیا از کجا آمد؟
این جوشش خون در رگ خاک از کجا آمد؟
آه، ای زمین کربلا!
خونی چنین پاک از کجا آمد؟
 
خونی که شد رمز بقای دین پیغمبر
خونی که رفت از عرش هم بالا و والاتر
خود، شد بهشت دیگری ممتاز از جنّات...
خونی که شد میعادگاه سجده‌ی معبود،
آمیخت با خاک و شفابخشی به آن بخشید،
«خونِ حسینی» بود.
 
خون من است آن خون که خاک کربلا را کرد عطرآگین.
«خون حسینی»، آه، یعنی این!
به قطره‌های خون خود می‌نازم ای «شاهد»!
خون من آن خون است که روزی
در قلب «حیدر» بود...
 
دکتر شاهد مهدی رضوی کرّارَوی