با نقشه های گیج ِ سفرهای پیش رو
بی راهه هم اگر نروم کوه قاف هست
دیگر نمی رسم ...نه کم آورده ام رفیق
راهی نمانده شکر خدا اعتراف هست
 
 
لبخند می زنم تب این گریه بس کند
با اینکه نبض زندگی ام خـــــــــــط ممتد است
گفتی صبور باشم و بودم  ولی چقدر ؟!
وقتی که لحن صحبت دنیا مشدد است
  
 
حالا که آسمان نگاهت گرفته نیست 
من حال ِ آن کبوتر تنهای بی پرم 
اما همیشه دل خوش این جمله ام که باز : 
از دست می دهم که به دستت بیاورم
  
 
بغضم گرفته فاصله درکم نمی کند 
حس می کنم که چهره ی من جای خنده نیست 
هر کس برای فتح  دلت نقشه می کشد ، 
حتی اگر برنده شود هم برنده نیست
  
 
من قول داده بودم و از ابتدای راه ، 
دیدم که چوب پله آخر شکسته بود 
این شعر های خط زده را پاره می کنم  
از قول من فقط بنویسید : خسته بود ...
 
□□□

دستان ِ سرد و دفتر  ِ باز و سکوت ِ میز 
مهتاب ِ منعکس شده بر گونه های خیس  
از درز باز پنجره پاییز می وزد، 
بر شعر ناتمام ِ قدم های خود نویس 

اعظم ثمری