« ما ز بالاییم و بالا می رویم »                

مثل مرغی جاگرفته روح من در این قفس        آنقدر فریاد کردم مرغم افتاد از نفس

بال هایم خسته و پاهای من وامانده اند         چشم هایم تا ابد در پشت در جامانده اند

اشک هایم آب و غصّه هایم دانه است       این قفس حتی طلایی باز هم ویرانه است

شاد نه! غمگین دل و افسرده ام                چون تو شادی غصّه ام را خورده ام

کاش یکبار فقط حرف دل من می زدی          حرف پرواز من از تن می زدی

من در این جا غربت و غم دیده ام               بارها در عین غم خندیده ام

بارها اشکان من جاری شده                     خواهش من باعث خواری شده

بارها سعی خودم را کرده ام                    باز امّا از خودم شرمنده ام

عاقبت روزی همه پر می کشیم               از شراب مرگ ما سر می کشیم

ما همه بالا و بالا می رویم                  «ما ز بالاییم و بالا می رویم »

خانه ما قصر باشد یا قفس                   در دل ما عشق باشد یا هوس

می رود بر باد هر چه داشتیم                 می شود برداشت آنچه کاشتیم