احمدرضا رضایی
زندگی نامه و دفترشعر

آن باد که می لرزد و این بید که برجاست
یعنی مثلی تازه در این حادثه، ما راست
در معرکه از خصم نداریم هراسی
بر سینه ما قصه سرنیزه هویداست
برخیز و بیامیز به آتش تن خود را
کین غائله تا سوختن بادیه برپاست
دیوان همه در بادیه جز تیغ نکشتند
آن تیغ که ردش ز ازل بر تن دنیاست
ما زاده داغیم و هم آغوش بلاییم
داغی که ز دامان و دلی سوخته پیداست
در دیده نمی از یم مواج محبت
در سینه عزای پسر فاطمه برپاست:
-ای شعر به خون خفته، هلا قطعه کامل!
هر بیت تو سویی است ولی باز چه زیباست
ما سر به امید سر گیسوی تو دادیم
کی دلشدگان را ز شهادت سر پرواست؟!
تنها به خدا دلخوش و تنها به تو دلگرم
این قافله زان لحظه که برخاسته، تنهاست
"ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
موجیم که آسودگی ما عدم ماست"

---

پیشانی نوشت این شعر از علیرضا قزوه وام گرفته شده است:
به بام برشده ام از سپیده تو بگویم
اذان به وقت گلوی بریده تو بگویم

• (0) نقد ها
• (0)نظرات غیر اعضا
• (0) نظرات کاربران