اين خشت را  غبار تنت، فرض مي كني؟

شب را ادامه ي بدنت، فرض مي كني؟
 

 دريا خيال روي تو در خواب ديده است...  

  آن را ردا و پيرهنت فرض مي كني؟
 

صحراي دل از آه تو آتش گرفته است

اين خاك را...گل  وطنت فرض مي كني؟
 

صياد نفس، قاتل اطفال قلب ماست...

ما را كبوتر چمنت فرض مي كني؟
 

بر قلب ما به جزغم و دردت حواله چيست؟

غم را همان تب كهنت فرض مي كني؟
 

از غصه ات، به  ياء س كشيده ؛ گناهمان

اين را گناه اهرمنت فرض مي كني؟
 

آن را كه غرق توست ... ميان خيالهاش،

كي مستحق  آمدنت فرض مي كني؟