شبانگاهان کلنگی روی این دیوار می گرید

و قطره قطره  شیری آب با این کار می گرید

ببین آخر چه کرد این ابر چشم بی پناهان آی!

که سقفِ چرخ با هر چکه اش نمدار می گرید

چرا کج شد ستون، در بار اگر نقش از مهندس بود

اگر زد گونیا خط، کف چرا کجدار می گرید؟

هر آنچه نقشِ ناهموار شد چون کوه، می خندد

ولی این هندسی نقشی که زد معمار می گرید

مگر خورشیدِ نان آور در این آوار مدفون است

که شب این بیوه با هر هفت، طفلش زار می گرید

...

بزن! آن خط  که چون لب باشد و لبخند بر دیوار

که دانه دانه آجر،با سقوط بار می گرید