چقدر در دل تنگش عذاب وجدان داشت
همان کسی که دلی عاشق و غزلخوان داشت

صدای پاندولِ ساعت،دویدنِ لحظه
چقدر فرصت تنگی برای جبران داشت

نشست روی دوپایش، نوار را چرخاند
  چه خاطرات قشنگی برای اکران داشت

دو تخت خالی و کهنه،...فضای دلگیری
درون ذهن خودش وَ نوار جریان داشت

کنار پنجره رفت ونفس کشید..نفس
ازآن اتاقک خالی که حکم زندان داشت

و بغض را به دلش می چکاند چون جوهر
نوشت نامه ی دل را که خط پایان داشت

سکون نداشت دلش، پر ز موجِ خواهش بود
فضای ابری چشمش هوای باران داشت

به سوره ی "شعراء" و"حدید"دلخوش بود
دلش به رحمت یزدان همیشه ایمان داشت

سکوت کرد و دلش را به آسمان پر داد
...و رعد و برق، که انگیزه ای دوچندان داشت