برخاستم از خواب اما باورم نیست
هم سنگرم! همسنگرم! همسنگرم!  نیست

دیدم کنارم یک کبوتر پر گشوده ست
جز آن کبوتر هیچ کس دور و برم نیست

گم کرده ام مهر و وصیت نامه ام را
انگشترم! دستم! خدایا پیکرم نیست...

مُهرم! وصیت نامه ام! انگشترم! هیچ
از این پریشانم که عکس دخترم نیست

در خاک دشمن یافتم جسم خودم را
نیمی به خاک افتاده نیم دیگرم نیست

با آن کبوتر پر گشودم از دل خاک
بالا سر خود آمدم دیدم سرم نیست

سر گفتم و سرنیزه ها تا آسمان رفت
آمد صدایی : هیچ کس یاری گرم نیست؟

از کربلای پنج می رفتم به سویش
فهمیده بودم کربلای آخرم نیست

مجنون شدم در این بیابان در بیابان
مجنون لیلایی که می گفت اکبرم نیست...

الله اکبر محشری برپاست اینجا
غارت شده عمامه ی پیغمبرم، نیست

سر کردن ظهر عطش تا شام سخت است
بر نیزه ها وقتی سر سرلشگرم نیست

جسمی بدون سر بروی خاک می گفت:
ای ساربان! آهسته ران ، انگشترم نیست

پلکم پرید و گنبد و گلدسته دیدم...
دیدم به غیر از آن کبوتر در حرم نیست

باید به سوی سنگرم برگردم اما
در من توانی که از اینجا بگذرم نیست

برگشتم و دیدم تنم آتش گرفته
در دست های باد جز خاکسترم نیست

گمنامی ام روی مزاری نقش بسته ست
آنجا کسی میگرید اما مادرم نیست

یک دفتر از من مانده در دستان مادر
غیر از پری خونین میان دفترم نیست...

احسان محمدی/ اردبیل