همیشه مرگ

به زبان مادری سخن نمی گوید

گاه

لهجه ی پوتین سربازان صدام را دارد

در پسکوچه های حلبچه

گاه

لحن هواپیمای بدون سرنشین حافظ صلح

که خوشه هایش را

برای کودکان قندهار

ترجمه می کند

نه شیرکو!

این شعر

هنوز تمام نشده

هنوز

دستان این کودک

از خاک غروب های سردشت

از قاب عکس روی میز کارت

بیرون مانده

حتی اگر نوشته باشی:

"بعد از این

قلمم را به دست بادها می سپارم

تا با تو سخن بگویند"*

لطفا بگو

نشستن در غروب کافه های سلیمانیه

تا زخم های پولک دوزی شده

بر تن زربفت پوش دختران زریوار

شعری بود

که امان ات را برید و

سروده نشد

اما هی

سیگار پشت سیگار

شعله می کشید و

می سرودت

دیگر می توانی به آسانی با مرگ سخن بگویی

به لهجه ی مادری اش

بگویی که برایت

"مشتی واژه

از قحط سال شعر آوردم

تا گل سرخی باشند

بر میز کارت"**

.........................................................................................................................

*و** سطرهایی از شیرکو