سازِ دل،خونیست ازاین زخمه ی مضراب ها
حیفِ  نیلوفر  که باشد   قسمتِ    مرداب ها

این حکایت  نیست  چیزی  جز  روایتمندیِ
عشقِ   نافرجامِ    بی آلایشِ    سرخاب ها

با وجودِ اینکه  میدانیم عاشق  شاد نیست
من نمی خواهم رها گردم از این القاب ها

در هیاهو عشق آمد دست در دستم گذاشت
در سکوتِ   خانه   درگیریم  با  اسباب ها

خواهشِ  سردِ  نگاهِ  یک بلوطِ  کهنه را
هیچ موجوی نمی فهمد  بجز سنجاب ها

در میانِ  کام و دل  دیوار ها  بر چیده اند
تشنگی را هم نمی فهمند  این سیراب ها

تشنه ایم و بی قرارِ عشق، دنیا را ببین!
انتظارِ صبر  میدارند  از این بی تاب ها

"عشق نافهمان" به ماباعشق سیلی میزنند
حرمتِ   رعیت  نمی دارند  این   ارباب ها

از سکوتِ تیره یِ شب هایِ تنهایی نترس
در مسیرِ عاشقی کم نیست این دولاب ها

کاش هرگز رستمی در داستان هامان نبود
تا  نمی گفتم  من  از ناکامیِ   سهراب ها

سوته دل  در  واقعیت ها  نمی بیند   تو را
وعده ی ما،نیمه ی هرشب درون خواب ها