قنوت مبهم سجاده

صدای پای مرگ ِ توی این شهر
صدای ناله ی دردی که پیره
قنوت ِ مبهم ِ سجاده می­گه:
خدا، یک روز حقّت رو می­گیره
 
خدا بالای شهر ِ قصه یک روز
دلای بی خدا رو می­سوزونه
خیال کردی نمی­دونه چی می خوای؟
خدایی که همه چیزو می­دونه
 
خدایی که کشیده آسمونو
توی چشمای غمگینه یه شاعر
همه دار و ندارش اشک ِ سرد ِ
که هدیه کرده به ابر ِ مهاجر
 
نمی­دونم کجای زندگی مرد
عذاب ِ بی وجود ِ نسل ِ آدم
اگه وجدان دروغه، خوب بگو من,
یه نسل ِ بی دوام و  رو  به بادم
 
یه نسلی که، یه عمره رو به قبله­س
مثه کابوس می بینه جهانو
همیشه توکلاس ِ زندگی با
تقلب پاس کرده امتحانو
 
اگه دنیا فقط صبر و شکسته
می­خوام از نو بسازم رد ِّ پامو
می­خوام هم پای دنیا شم، بگیرم،
تقاص ِ تک تک ِ درد ِ دلامو
 
تموم ِ زندگی ِ بیخودی  که،
شده ناحق، شده ماهی که کوره
شده ماهی که پشت ِ ابرا مونده
حقیقت سر بریده س توی کوره
 
از این دریا گذشتن سخته مؤمن
تو این وادی نمی شه زندگی کرد
برای زندگی صد بار مردم،
برای چشم کور ِ مرد و نامرد
 
جلوی هق هق من وعده دادند...
خدا حق ّ عزیزاشو می­گیره
می­ترسم توی این چِش انتظاری،
امیدم، نا امیدیشو بمیره
 
می­گن: باید بترسی از کسی که،
خدا دار و ندار زندگیشه...
با من تکرار کن این آخری رو
دلت بی انتها آروم میشه
سراینده:آمنه نقدی پور