وقتی که مجبـوری به غربت رهسـپاری
گنجــینه را دست عزیزت می سپاری...
 
باید بگــویی گریــــه ها سامان بگیـرد
تا خــــدعـه ی طاغوت ها را برشماری
 
گفــتی ســفر مثل همیشه نیست ،... اما 
داری  به فـرق شــیـعیان پـا می گزاری 
 
با مـوج « لا » بر ساحل دل ها نشستی
با این روایــت گفتــه ای والاتبـــاری
 
ای چشم ها فرش رهت آسان سـفرکن
هم مردمی بیرون کن از چشم انتظاری
 
اینجــا غــزل پایـان گرفته بی وضویت 
تا با دعـــا بـاران لطــفت را بــبــاری
 
ای بر سریر عشــق ، ای بشکوه ای مرد
با خطبه ای رسوا کن این پایـیز، این زرد
 
ای جان که بر دسـت ِدلِ مردم نـشسته
ای از تبـــار مــــادر پهـــلو شـکسته

عـطر عـلی و مـجـتـبی و یـاس داری
عشق حسـین و صـولت عـبـاس داری 
 
زیبـا ترین تشـــبیه زیـن الـعــابـدینی
دریـای عـلمی ، باقـری ، احیای دیـنی
 
صدق و امانـت در مقـــامت پـا گرفتـه
صادق زبـانی شــــهره ات بـالا گرفتـه
 
پیـغمبــری کن مـردم مسحوری ات را
اعجاز کن مـوسی یـد منشــوری ات را
 
تا انعــکاس عشــق بـهتر چـاره سـازد
بی مـاه رویــت التـــهاب دوری ات را
 
از مشــرق جغــرافیای عشق پیـداست
آخر هـویــدا می کنی مسـتوری ات را
 
باید دخیـل عشــق بنـدم بر ضریـحت
پیـدا کنم تا شـیوه ی مشـکوری ات را
***
با اشـک می شـویم اگر زائـر شـوم باز

صحن عتیـق و کوثر و جمهوری ات را