آبشارِ چمنِ ما همه آلوده
به رنگ
دلِ گلواژه
پرازآب خیانت دیدم
گرچه کوشید که تاصیقل خودرا
بکَشَد
لیک
ازدامن ایام
دَرِید و واشد
چرچرک
نعره به هرجا می زد
کوچ!
کوچ ازخانه نمائید
که سیلاب رسید
حاکم شهر به حیرت می گفت
اینهمه مال
کجا باید برد!
مفتی وزاهد واموال فروش
درپی خانه عنقا بودند
تاپناهی دهد او
اینها را
چون درانبار
چه رسوا بودند!
آن یکی ازتَهِ دِه بالب نان
چنگ ودندان به هوا می خندید
من ازاول
همه را باخته ام
کار درهردو زمان ساخته بود
ساحل کار وسلامت
هردو
درخُمِ خاطره ها بسپارید
قافِ تقدیر وقیامت
هردو
درتب این درویرانه
خزید
هرکه دارد لب نانی
بخورد
ورنه سیلاب سرا زیرکند
آنکه انباشته با خود انبار
روز رسوار شدن
محترماست
هرچه دارند دهند بازپسش
شور درقافله های تنهاست
 
دانشگاه تهران
25/6/92