لبریزم از غریبی ِ فصلی که سَرشده                                    
ازساک بسته ات که نماد ِ سفر شده

از غربت ِ همیشه ی بُغضی که نیستی                                  
از جاده ای که پشت سرت بی خطرشده

آخر چگونه این همه اندیشه های ناب                                  
درچارچوب ِ قاب وغزل مختصر شده

راهی گشوده ای که سرانجام ِغیرتت                                  
سرلوحه ی سعادتِ این بوم وبَر شده

برپاست ازعبورتو درآن شب سیاه                                      
  هرگوشه پرچمی که نشان ِ ظفر شده

آری تو جویبارِ همیشه رونده ای                                          
در ذهن هر قبیله وهرقوم زنده ای

ازهرطرف که روکنی این برگ سرخ را                                   
در گیـرودار ِ بازی ِدنیا برنده ای

پرواز کن پرنده ی دور از خیالها                                          
  پرواز کن که هر چه هوا را پرنده ای

از لطف توست، از تنِ غربت کشیده ات                                 
وقتی نشسته بر لب هر غنچه خنده ای

سرگشته ام چگونه بگویم که نیستی                                   
وقتی به خون زدی که رها تر بایستی

وقتی خزان شدی که بهاری کنی مرا                                   
در رود رودِ حادثه جاری کنی مرا

باید بگویم از تو خاکستری که هست                                    
از معجزات هردم پیغمبری که هست

پرواز می کنی وچگونه نبینمت                                            
با این همه بزرگی ِ بال وپری که هست

جولانگه نگاه تو این کوچه ها نبود                                        
رفتی خبر بیاوری ازباوری که هست

...

باید بگویم از تو و اندیشه های تو                                        
  از شاخ و برگ سر زده از ریشه های تو

از تو که رفته ای و خیالی که مانده است                              
خاکستر همیشه ی بالی که مانده است