من نمي دانم چرا
آدمي
روز و شب كه جاي خود دارد
شب و روز را هم
به دنبال چيز ناشناخته اي مي گردد
رازي كه شايد
در چشم هاي زيباي بانويي
يا چشم هاي شهلاي ليلا يي ست
اما رسيدن همان و
به دنبال رازي ديگر گشتن همان!
ما آدم ها
امروزمان را گم كرده ايم
كه ديروز برايمان
حكم چاي قند پهلو را دارد
ما از فردا مي ترسيم
ما از امروز فرار مي كنيم
كه دو دستي چسپيده ايم
به ديروزمان
ما آدم هاي اينگونه
خوب كه فكر كنيم
به قول آن رند ظريف
ديروزمان هم
چنگي به دل نمي زند مردم!