از چشمهای      نجیبش    بارید       بارانی   از درد
از دست شوهر بر آشفت برخاست چادر به سر کرد

با مرد شد چشم در چشم در را به هم کوفت با خشم
قلبی    همانند یک پتک    می کوفت بر  سینه ی مرد

از خانه   آمد    به کوچه      درپشت   در ماند لختی
از دیده شست  اشک ها را    وز سینه آهی بر آورد

در   برزخ بهت وتردید      در خلوت کوچه     پیچید
رویای شب های تاریک  در چشم او سایه گسترد

می رفت وپیوسته می گفت نفرین بر این زندگانی
نفرین برآیین تقدیر     نفرین بر این  مرد نامرد

می رفت وجز فصل اندوه در پیش چشمش نمی دید
فصلی     همانند     پاییز   بی روح وطوفانی وزرد

در   آخرین    مرز    رفتن     ناگاه بر خویش لرزید
بر آتش خشم او ریخت  انگار خاکستری سرد

پژواک فریاد کودک      تصمیم  اورا      تکان داد
وقتی  که با گریه  می گفت برگرد  برگرد  برگرد