نیش روزگا ر!
عقرب مکر به هر خانه خزیـد از دو سه جا
تا که هر صاحب اندیشه گزیــد از دو سه جا
زندگی کُشت مرا تا که دهد جرعــه ی شهــد
نوشی ار داد چو زنبور گزید از دو سـه جـــا
زیــر دنـــدان بـــلا بــرد مـــرا چـون عـلــفـــی
همچو نشخوار گران«دهر» مزید از دو سه جا
هــرکــه را پـنــد، ز شهـــد سخــنــم بخــشیـــد م
همچو طــوفــان بــلا گـشت و وزید از دو سه جا
دل آیـیــنـه «کـریمــانه» به هــر ســو نگـریـست
تــا که یـک دلــبـر جانـانــه گــزیـد از دوسه جا!