این بار بیا تازه بکن حال غزل را

لبخند بزن ، محو خودت ساز عسل را!

آوازه ی چشمان تو چندی ست شنیدم

پر کرده دهان های اهالی زحل را !

هر حرف تو بوی غزل حافظ و سعدی ست

کم کرده سخن های شما روی مثل را !

یک روز به تقلید سپیدی دل تو

مرخص بکنم هرچه مفاعیل فعل را

با آمدنت مذهب بت ها همه برگشت

بدجور ربودی تو دل لات و هبل را !

هر روز نوشتم زتو با نظم افاعیل

طوری که درآوردم بابای غزل را !