مـن از تــقوی گـــریزانم مــده از بـاده پرهــیزم
                که یک عمر است روزوشب بدنبال هـمین چـیزم

مده پرهـیزم ای منـعم زعیش وعــشرت پنـهان
                که قســـم خـورده ام از عـیش پنهانی نــپرهـیزم

مصـمم گشــته ام تا هر که محرومم کند از این
                بـدون هــــیچ ترســـی با چــنین کــافر در آویـزم

چه میگویم که با عـقلم چهل سال است روزوشب
                در اثــبات کـــلا مم گـــاه و بیــگاهی می آمــیزم

تو خود ،  بیخود شوای عاقل زشرب جرعه ای زیرا
                که معجونی چــنین در کــام هـرعاقـل نمی ریزم

قـیامت هـم نبـاشـد گر چـنین وضـعی بـدون شـک
                به ماننـــد شهــاب از مــدفن خود بر نمی خـیزم

                    صـــبح پنجشـــــنبه 1387/4/20