با عرض سلام و ارادت
شعرگونه ی ذیل در اسفندماه 1390 طی زیارت بارگاه ملکوتی سیّد و سالار شهیدان امام حسین(ع) در کنار رود فرات و به یاد همرزمان شهیدم بالبداهه سروده شد:
الا ای نخـل هـــای آسمــــانی
الا ای تشنـگـان بــی نشــــانی
الا یـاران دریــا دیـده ی مــن
که نا دیده شمـا را دیـده ی من
مــرا دِینــی نیــابت بــود رفتم
سـرا پــا تـا بـرِ آن رود رفتـم
مرا یـاد شمـا انـدر نظـر بود
گذربود وسفـر بود وحَضَربود
ز دیــده دُرّ و مرواریـد سـفتـم
به گوشِ خفته ی آن رود گفتم :
فرات! ای شــرمِ شــور زنـدگانی
فرات! ای بُغـضِ مــا را بایـــگانی
فرات ای بیوه ی حسرت کشیـده
طلاقـــت داده مردیّ و جوانـی
بگو با زاده ی زهـرا چه کردی؟!
چــه آوردی برایش میهمــانی؟!
مگــر کـــام شقــایق را ندیدی؟!
که بی شرمـانه بی پـروا روانی!
لبـت از کام واحـد خشک تر باد
الهـــی تا ابــد لب تشنــه مــانی!