بعد از چقدر از پسِ هم شب، چقدر روز

تاریخ صفحه صفحه ورق می خورد هنوز


تاريخ صفحه مي خورَد و سال پشت سال

لـه مي شوند خاطره ها توي مشت سال

 
امّا میان این همه ایّامِ مثل هم

این روزهای ابری و گمنام مثل هم

 
هر سال فصل غربت و ماتم که می رسد

از ماه های سال، محرّم که می رسد


بی اختیار خاطره ای زنده می شود

عطر غمی غریب پراکنده می شود

 
عطر غریب تشنگی و عطر بغض مشک

تاریخ بغض می کند و قطره قطره اشک –

 
از چشم های سال سرازیر می شود

تاریخ گریه می کند و پیر می شود.

 
چشمان شرمسار زمین تا همیشه،  تـر

آه این چه زخمی است که هر سال تازه تر!

 
تاریخ غرق عطر غریب محرم است

« باز این چه شورش ست که در خلق عالم است»


بعد از هزار و سیصد و هفتاد و چند سال

می جوشد از گلوی زمین بغض های کال

 
جاری ست خون سرخ خدا در رگ زمان

دنیا اگر هنوز سرِ پاست بی گمان

 ***
سر می شونـد این همه هر سال های سرخ

تاریخ خیره مانده به یک ناکجای سرخ


تاریخ خیره مانده نگاهش به ناکجاست

خیره به بُهت پرچم سرخی که سال هاست –

 
در باد تاب می خورد آرام و با شکوه

چشم انتظار هیبت مردی که مثل کوه –

 
از بغض دیـرسال زمیـن کنده می شود

عطر غمی غریب پراکنده می شود.

***
دنیا هنوز مست شمیم محرم است

« باز این چه شورش ست که در خلق عالم است»