با  شهـد  عشـــق  روی  تـــو  تــا جوش خُرّمی

خورده ست  خون  چه غوطه  درآغوش  خُرّمی

هــم  آب  از اشتــیاق  شمـــا  گشــته شـــعله ور

هــم  شعـــله  خورده  غبـطه  به پاجوش  خُرّمی

اصـــغر  گـــشوده  چشـــم  بــه  میـــدان کــارزار

زینـــب  ســـپرده  گـــوش  به  چـــاووش خُرّمی

افتـــاده  در  چـــه  مخمـــصه ای  از شــما ستم

زد  تـــیر  اگـــر  چـــه  او بــه بناگـــوش خُرّمی

قِیـــلَ  ادْخُـلُــوا  الجَحیمَ  لَکـــُمْ  ذَلِکَ  الجَــــزَاء

گویــــند  اگــــر  که  حرملـــه هـا کوش  خُرّمی؟

روزی  ــ نُهُــم ــ  نَهــیم  به  دل داغ جـان ستیز

روزی  ــ دَهُـــم ــ  دهـیم به  جان  نوش خُرّمی

می گـــوید  از  فــــراق  شمـــا  آب : لَلعـــَطَش

مـــی یابـــد   از  مـــرام  شمـــا  توشـــه خُرّمی

مَـــن ذَا الّــــذی یَکُـــونُ لَنَــــا النُّـــورُ بِالهُـــدَی

داد او بــــه ما به کــــرب و بلا هــوش خُرّمی؟

تَبْکُـــونَ  فِـــي  عَـــزَاءِ  حُسَـــینٍ  إلَـــی  الْأبَـد

گـیـــرد مگـــر بـــه اشـــک رهـــا  دوش خُرّمی

کـــلّا   لَیُـــنبـــَذَنَّ   لَـــفِـــی  النّـــار   قَـــاتِلِـــیه

هَیـــهَاتَ  أن  یَــرَوا  شــــده  خـــاموش  خُرّمی

یَسْعَـــی لِأنْ  یَکُـــونَ شَهِـــیداً لَـــــدَی  الحُسَیْن

هـــر کـــس کــه دیـــده ناب فـــراروش خُرّمی

خوانده ست کورهرکه گمان کرده مرده عشق

یا هــــر کـــه گفــــته گشـــت فراموش خُرّمی