یاران خبر دهیـــد که جــان جهــــان شکست
خورشیــد تیــره گشت و مَهِ ارغوان شکست
چشـــم خـــدا به سوگ شقـــایق گرفته خـون
آنقــدر گریـه کرد که هفت آسمــــان شکست
این سوگ، سوگِ کیست که تا حق شنیده است
کعبـــه بــه تــن ردای سیـــه بــر دریـده است
ای وای بـر زمیـن که ز حق دیـده بـر گرفت
ای وای بـر زمــان کـه غمـی مستمـر گرفت
در یک زمان کسوف و خسوفی نـدیـده دهـر
اعجاز بیـن که یکسـره شمس و قمـر گرفت
از انبیــــا، بشـــر بســی اعجــاز دیده است
خـورشیــد را دگر ســـرِ نیــزه نـدیـده است
خورشیـــد را بــه نیــزه نمــودنــد کوفیـان
ایـن معجـــزه بــه غمــزه نمــودنــد کوفیـان
ای وای بر زمین و زمان هم بر انس و جان
بــا آل مصطفـــــی چــه نمـــودنـد کوفیـان؟!
یا رب چرا به عارض گل خون چکیده است؟!
شمشاد های روضه ی رضـوان خمیده است؟!
از فـرش تـا بـه عـرش سیــه پوش گشته اند
مُلــک و مَلَــک به گریه هم آغوش گشته اند
کَرّوبیـــــان بــه نالــــه و بــا اشـک بی امان
از داغ لالــه هــا همـــه مدهــوش گشتـه اند
گلچیـــن روزگار چه گُل ها که چیـــده است
فـریـــادِ الامـــان بــه ملائک رسیــــده است
ایــن جســمِ اکبــر است که از پا فتاده است؟
دستــانِ کیسـت اینکه بـه صحرا فتاده است؟
این جسم کیست بی سر وعریان به خون خضاب؟
انگشـت او چــرا تک و تنهـــــا فتاده است؟
خون قلـــم بــه دیـــده ی واحـــد پریده است
نقّـــاشِ دهــر صحنه ی محشـر کشیده است