قلم به صفحه طبعم منارجنبان است

و توسن سخن ازسينه ام گريزان است

قلم زده به غم بسته ، چوب حراجي ...

بيا ببين و جدا كن ، كه سبزه ميدان است

دل شكسته به نرخ خريد بفروشم ...

به نرخ خنده سبزت ، بيا كه ارزان است

چهارراه من و ما ، فراق و رسوائي ...

چراغ قرمز عشق است و راهبندان است

چهل ستون ز براي تو شعر ميگويم ،‌

براي اينكه بداني غمم فراوان است...

دلم شده ز جفاي تو ... كوه آتشگاه !!!

ز زنده رود دلم ، آب مرده لرزان است .

اثر نكرد سخن گر به تخت فولادت ...

برو كه چون تو بسي كشته در سپاهان است

آهاي حافظ مسكين ، سر از لحد بردار

ببين كه گنج سخن ، كنج شهر رهنان است...

( منظور از شهر رهنان دانشگاه دوران تحصيل بنده است و اين شعر يك شيطنت دانشجوئي و مربوط به حدود ده سال قبل است ...)