ریگی به کفش خود ندارم باورم کن
چشمی سراسر انتظــــارم باورم کن

جادوی چشمان تورا من می شناسم
تا می برد بالای دارم باورم کـــــــن

افسانه ی مجنون صحرا را شنیـدی ؟
من از همان ایل و تبارم باورم کن

گفتی که جان را هدیه ی راهت نـــــــــمایم
این جان چه میخواهی نگارم ؟باورم کن

این گریه های ممتدم از بیقراریست
آخر تویی صبر و قرارم باورم کــن

دور از تو مردن نام دارد زندگـــــانی
من :مرده ای که بی مزارم باورم کن

این دل که باشد حاصل یک عمر رنجم
بی تو چه می آید به کارم بــــاورم کن

گفتم که میمیرم برایت صـــــادقانه
هر لحظه بر آن استوارم باورم کن

تنها دلیل روز های بـــیقراری
آرامش شبهای تارم باورم کن

وقتی تو باشی شعر من هم برگزیده است
تنـــــــها دلیـــل افتخــــــــارم بــــاورم کن

جان تو و جان تمام قاصـــدک ها
دست خدایت می سپارم باورم کن