به نام خداوند بصیر باالعباد
در رابطه ماجرای شعر استاد قزوه و انتقادات (به نظر بنده) نابجایی که بدان رفته بود خواستم توضیحاتی داده و شعری تقدیم کنم...
کج فهمی یا سوء برداشت ممکن است برای هر کسی پیش آید ولی اگر از جانب شعرا باشد گران است بر آدم... می پرسید چرا؟؟
چون زبان شعر را شعرا می شناسند و می دانند از یک بیت میتوان چندین صفحه برداشت های متفاوت کرد.
اینکه عده ای انتقاد استاد قزوه را به بی احترامی تعبیر کرده اند جای سوال دارد . واقعا
اولا شعر از علیرضا قزوه است نه مجتبی نادری طاهری!!! یعنی از کسی است که زبانزد است خودش در شعر آیینی و عاشق اهل بیت(علیه السلام) و ... بوده و هست و این بر هیچ کس پوشیده نیست. پس باید در برداشت هامان این مهم را در نظر بگیریم.
دوم آنکه ابیاتی که خطابش به عده ای است را چرا بعضی به خودشان گرفته اند و به همه تعمیم داده اند؟؟؟
اگر آن افرادی که استاد قزوه در شعرشان از آن ها نالیده اند اصلا وجود ندارند و همه مداحان و .... و همه کارهایی که در عزاداری های امام حسین(ع) روی میدهد بلا استثنا درست است و کامل که هیچ، ولی اگر اعتقاد داریم(که به نظرم همه داریم) که عده ای هم هستند که در عزاداری ها خرافه رواج می دهند و شبه مداحند و اعمال دور از شان محرم انجام می دهند، نباید به گلایه های علیرضا قزوه خرده بگیریم که حتما روی صحبت ایشان با آن هایی بوده است که در صراط مستقیم عزاداری ها نبوده اند...
نهایتا باید استاد قزوه را به خاطر این خضوع و این حرکت شجاعانه در اصلاح شعرشان تحسین کرد، نه بدان خاطر که ایشان مثلا اشتباهشان را تصحیح کرده اند، نه، بلکه بدان خاطر که با این کارشان برداشت های غلط و سوء تفسیرهای عده ای، که پیامدهای ناگواری ممکن بود به دنبال داشته باشد را، خنثی نمودند.
این از بزرگواری ایشان بود واقعا...
بنده حقیر البته کوچکتر از آن بودم که این حرف ها را بزنم ولی قبل از اصلاح هم که شعر استاد قزوه را خوانده بودم، هرگز چنان برداشت هایی که عده ای کرده بودند را نکردم و امیدوارم که عده ای هم که به گلایه برخاسته بودند، انتقادشان از روی حسن نیت بوده باشد نه خدای ناکرده از روی حسادت یا به قصد تخریب استاد قزوه(آن هم از آن دست تخریب هایی که این سال ها بر سر خیلی ها در کشور ما فرو میریزد و از جاهای دیگر آب می خورد!!)
((ببخشنددوستان و اساتید، که متن را فی البداهه در سایت تایپ کردم و ممکن است اشکالاتی داشته باشد))
مجتبی نادری طاهری (28/8/92) کاشان
 
و اما غزل:

مُردیم دیگر از غیاب باغبان، مُردیم...
 
مُردیم از کج فهمی این مردمان، مُردیم
خوردیم از بس خون دل از دستشان، مُردیم
تا آمدیم از جهل آنها پرده برداریم
از طعنه و بدگویی و زخم زبان، مُردیم
منشور تردیدند و هرباری به یک رنگند
از دست حزب باد یکسر در گمان، مُردیم
گلهای خودرو در میان بلبلان مست
مُردیم دیگر از غیاب باغبان، مُردیم
مُردیم از بس اولویّت ها به هم آمیخت
معیار ها از بس فقط شد آب و نان، مُردیم
کوهیم اما ترس داریم از سخن گفتن
از برف سنگین نگاه این و آن، مُردیم
هِی سوختن، هِی ساختن، دَم بر نیاوردن
از زندگی با یک دل آتشفشان، مُردیم
 
مجتبی نادری طاهری