تا به کِی از خویش برنجانی ام ؟

وای از این بی سروسامانی ام !

روزه  گرفتســت  دلم  از ازل

تا ز نو بر پا کنــی  ویرانی ام

بغض در این سینه چو آتشفشان

با  نگه  توسـت  که  بارانی ام

مات دو چشـــم  تو شـدم  سالها

لیک ندیدی  دل  و حیــرانی ام

کیش کند  مُهره ی دل را غمت

چشم  تو  شد  مات پریشانی ام

سوز فــراق  تو چـه  آتش زده

بر همه  احساس  پشیمـــانی ام

سیل غمت  بند  دلم  پاره کرد

از سفر توست  که  بارانی ام