من از سکوت و هیبت دیوار خسته ام
از صد امید رفته به صنّار خسته ام
 
از این کنایه های پیاپی و زهر خند
از نیش و نای مردم بیمار خسته ام
 
از این گناه بلخی و دارش به شوشتر
چون مسگری که گشته بدهکار خسته ام
 
بازار  زور و زیور و  تزویر داغ داغ
از این رواج رفته به اجبار خسته ام
 
دیگر مرا به وادی توجیه خود مخوان
از هرچه خط قرمز هشدار خسته ام
 
آن سو برو و زهر دلت را مچاله کن
از طعم تلخ  جاروکلنجار خسته ام
 
بس گفته ها که با دو قسم رتق و فتق شد
بس کن قسم ، به جان تو این بارخسته ام