راه به بستان وچمن ندارد
غنچه ی پژمرده کفن ندارد
سطرغریبی که پر ازسکوت است
صفحه تاری که سخن ندارد
زخم بقیعی که نمک چشیده
دردحجازی که وطن ندارد
جام قراری که شکسته کوفه 1
کاسه صبری که حسن ندارد
صلح :حجابی که به سرکشیده
جنگ :ردایی که به تن ندارد
وای برآن دیده ی دل بریده
وای بر این سینه ی زن...ندارد2

منتظر نورنگاهی که نیست
کوفه به کوفه به پناهی که نیست

حوصله عشق که سرمیرود
باچمدانی به سفر میرود
کوه به کوه از دل صحرا و دشت
جاده به جاده به خطر میرود
باک ندارد چه به دل میرسد
بیم ندارد چه به سرمیرود
عشق همیشه چمدانش پراست
:بال,عطش ,حادثه,پَر میرود
ماکه نداریم خبرازدلش
ماکه نداریم خبر,میرود
وارٍث اجداد خودش میشود
مثل پسر که به پدرمیرود3

آینه  ی حیدرکرار بود
شان نزول,آیه ی تکرار بود

آه به احوال غریبانه اش
غربت وسوز وغم مردانه اش
داد وفغان از دل بیتاب او
داد وفغان از دل دیوانه اش
ازکمر خم شده ی مادر و
لرزش هق هق به سر شانه اش
آتش شرمنده ی بی اختیار
شعله ی درمانده درِ خانه اش
قصه شب های یتیمان  و او
شاه ..ودنیای فقیرانه اش4
مثل خدا بغض فروبرده بود
فاطمه بود وغم مردانه اش5

نقش ونشان جرسی هست این
خاک قدم های کسی هست این6

هرنفسش آیه ی تدبیر داشت
سوره حرفش همه تفسیر داشت
معجزه ,شق القمر دیگری
خواب خدابود که تعبیر داشت
جنگ جمل شاهد خوبی نبود؟؟
مثل برادر جگر شیر داشت7
گاه درونش همه عباس بود
گاه نگاهش همه شمشیر داشت
دست همه عالم و دامان او
ابن علی حب فراگیرداشت

حک شده بردل غم تنهای او
داغ حسین وغم زهرای او