به وصل می رسم اما در آن زمانی که...
نمانده در تن زارم دگـــــــــــر توانی که...
 

بچینم از دو لبــــــــانش شکوفه ی بوسه
به بر بگیرمش از شـــوق آن چنانی که...
 

تمام حجم وجـــــــــــودم به او گـره بخورد
بدون واهمــــــــه از حرف این و آنی که...

.
.
.

نشست پیش من و خیره شد به چشمانم
و گفت با غم و حسرت:« تویی؟جوانی که...
 

چه سالیان درازی به عشق من کوشیــد؟»
به خنده گفتمش :« آری ،منـم همانی که...
 

شبیــــــــــــه رود خروشـــــان و باطراوت بود
از او نمــــــــــــانده ولیکن جز این زبانی که...»