بر تن  خاک زمین ، لاله  زائیــد چراغ

                       خانـــه  را  آب زنیـــد! ، تر نمائیــد دماغ!

سدره ی سبززمان،خوش برآورده به جان

                        میوه های ایمـــــان ،  شاخ  گلرنگ بلاغ

قــــــل! هــــوالله احــــد ، که بیامد احمــــد

                        رحمت ربّ  صمد ، گل دمیده ست به باغ

شب تاریک رمیــــد ، صبح صـادق بدمید

                        بلبــل از شاخه بچید ، لانه ی ظلمت زاغ

خالق کون و مکان ، که  برانگیخت جهان

                       نعمتش کرده عیان، داده  از  خانه  سراغ

شـــاهد شهـــد ازل، خوش سرایـد به غزل

                       لوح نون والقلمش ،  سبـزه  بر دامن راغ

واحــدا مژده ببــر، گِلِــه ات چیسـت  دگر؟

                       چون تورا آن دلبر، راه  داده ست به باغ