کی می شـــــود هــــویـــــدا راز نهان چشمت ؟
کافتـــــــــد سر زبانهـــا زان داستان چشمت ؟
با یــک نــــگاه کافیــست تا مردمان بگویند
مـــــا خوبتـــــر ندیــدیــم از مردمان چشمت
همتـــــا نــداشت گویـــــا در طـــــرز دلنشینی
تیـــــری که بر دل ما خــورد از کمان چشمت
ای کاشکـــــی که بودیم ما هم یکـــی همیشه
از خیـــــل نیزه داران در سایـــــه بان چشمت
مغلـــــوب شـــد دل ما امّا چه بهــتر از این ؟
کـــــز قهرِ ما ؛ نرنجـــــد گر قهرمان چشمت
گر دستـــه دستــه کُشته افتد به پیش پایت
یک چشمــه اســت این از سحر عیان چشمت
دارد بــــه لب تبسّـــــم وقتـــــی که بـاز گردد
معصومـــــه ی نگاهــت از جمکران چشمت
دلواپـــــسی از این اســت کآیا شود بگیریم ؟
مــــا نمـــــره ی قبــولی از امتحان چشمت ؟
هر نیک و بــد که سر زد از ما بدون تردید
پنهـــــان نمانده هرگـــز از دیــد بان چشمت
بســـــیار امید واریم پیــدا شود چو خواهی
جـــــائی برای مـــــا هـــم در آشیان چشمت
روزی رسد خلایـــــق از نیک و بد بفهمند
خورشیـــــد آیتی بـــــود از مهربان چشمت
پی می بـــرند روزی ؛ قرآن کــــلام یزدان
در غیبت تــو بوده است نائب بیان چشمت
مـا وعـــــده ی خـــــدا را بر صالحـان عالم
قبـــــلاً شنیـــــده بودیــم از راویان چشمت
حق دارد ارکه ظلمــت« این المَفَرّ» بگوید
از کـــــاوه ی نگـاهـــــت از کاویان چشمت
بهر کسی است دوزخ ؛ کــو از سـر حماقت
ایمــــان نیـــــاورَد بر حدس و گمان چشمت
دارد عجب صفـــــائی کز روی مهــر ورزی
مهمـــــان کنـــی تو ما را در آستان چشمت
می آیـــد آن زمـــــانی کز فـــــرط بی قراری
نفـــــرین ما بگیـــــرد بر دشمنــــان چشمت
حدّی که داردت دوست دلهای ما چنین است
از بـادی نـــــگاهـــــت تا بیـــــکران چشمت
حتّـــــی اگـر بمیریم ؛ روی ارز تو بر نتابیم
سوگنـــــد خورده ایـم ما بر دودمان چشمت
ای آن که دل کشـــــد پــــر از اشتیاق رویت
جــــان های عاشقـــــانت ؛ نذر کیان چشمت