پنهان شدم ز ترس تو در سایه زمان
هرگز زمان نبوده چنین تلخ، بی گمان
از وحشت حضور تو ای اژدهای قرن
گم کرده ایم خانه ی خود را در این جهان
تو سایه ای ز وحشت و تردید بر سرم
من همچو مرغ بی پر و بالی در این میان
در دخمه های تنگ تو تحلیل می رویم
با جرم جستجوی مداوم برای نان
یک لقمه نان خشکِ به خون جگر زده
محصول خودفروشی و پستی است در دهان
بگذار بگذریم از این شعر لعنتی...
از فقر و حصر و سختی و امثال این و آن!