نی اگـــــر می نالـــــد از غمـوادی نیزار؛ زار
دَمعُ قَلبِی صَـــــارَ بَحراً یَا أولِی الأبصَارَ؛ صَار

انتــــظاری نیست مطرب افکند شوری به بزم
پاره می گـــردد اگر از سینـــــه ی گیتار؛ تار

بی شک آیـــــد در دل هر کافـــر بیرحم؛ رحم
باشــــد ار آنکـــــو کند بیــمار را تیمار؛ مار

کی پـــــــناهد این دل افســرده بر اغیار چون
بر نمـــــــی آید زدست مـــــردم بیــکار؛ کار

رو به کس هرگز نیاندازم؛ به فریـادم رسد
چون مـــــرا آیـد از ایــــن نامردم بیعار؛ عار

افکنـــــم من خود کُـلاه خویش را بر آسمان 
گردهـــــد دلبر مـــــرا در درگه و دربار؛ بار

نوش جانـــــم می کنم مــــن با کمـــــال اشتها
می رسانـــــد بر دلـــــم آزار اگر بــسیار؛ یار

دار را آمـــــاده کن بهـــــر من ای جــلاد دهر
گر مرا جانان من گوید که ســر بر؛ دار؛ دار

من نمی رنجــم خدا می داند؛ از روی خلوص
می پسندی گر تو باشد این دل غمخوار؛ خوار