از جنون رد میشود در شهر بی لیلا کسی

روزگار تیره را در قامت شبها کسی 

زحمت ناگفته هایم گردن چشمان تو

چند سالی میشود حرفی ندارم با کسی 

دوختم لبهای شعر خویش را تا بعد از این 

نشنود دیگر صدای گریه هایم را کسی

آخرین برگ کتاب دلسپردن های من

در تمام خوابهایم جز خودت ... تنها کسی

بی کسی دردی است بی درمان، به قولی لا علاج

نیست همدردی برای ما به غیر از ما کسی