باز در کام جان عسل جاریست

مثنوی مثنوی غزل جاریست 


بوی باران گرفته دامن خاک

می چکد از لب خدا « لولاک... »


غزلی پر کرشمه می جوشد

از دل نور چشمه می جوشد


غزلی غرق ناز، غرق نیاز

یک غزل مثنوی پر از اعجاز


غزلی غرق ناز، هر بیتش

شاعرش مست بیت در بیتش


غزلی نغز و بی مثل، امّا ...

چشم بد دور از این غزل، امّا ...


بیت بعدی چه زود می آید

از دری بوی دود می آید


کوچه آبستن غمی کهنه ست

عطر یاسی کبود می آید 


بیت بعدی غلاف شمشیری

روی دستی فرود می آید


کوچه می چرخد آه، «یا أبتاه! »

غزل از حال می رود ناگاه

□

بعد از آن بیت بیت حسرت خواند

ذوالفقاری که در غلافش ماند

حال دنیا عجیب حال بدی ست

بعد از این رو سیاهی اش ابدی ست

□


... غزل عمرش اگرچه کوتاه است

بیت آخر هنوز در راه است ...