بیا اسب سپیدم اسب آماده
1378/1/20
تفکر مدعی آن روزها دو باره ادعا دارد و ذلتش نمایان است
سواری کو که برخیزم
که ره جویم
که ره یابم
بیا اسبم که پیکاری مرا می خواند اینک
سواری کو که برخیزم
که بستیزم
بتازم بر صف دشمن
بیا تا نعل هایت تازه سازم
بیا اسب سپیدم اسب آماده
همیشه زین بر پشتم
بیا اسبم که پیکاری مرا می خواند اینک
بیا اسبم که امشب قصد هجرت از خودِ وامانده دارم
به قصد انتهای ابتدای خویش
همانجایی که خوانندم
بیا ای اسب آماده
که می آید نوای نینوایی
از نی بشکسته ام امشب
نوای ننینوایی از گلوی نی نوای مانده در جانم
نوایی آشنا با روزگاران گذشته
گو که می آید
همان روز و شبان شهد نوشی نوش نوش از جام جانانه
ز بام لحظه های گرم باروتی
به دور از لحظه های خاک اندیشی
میان دشت های پاک لاهوتی
ز عمق اشتهایی کودکانه
در بلوغ فکرت فطرت
غریبانه ولی مستانه مستِ مست لب های بلورینش
به زیر شاخسار سبز خونینش
بیا اسبم که امروزه گناهم بی زبانی نیست
گناهم بی بیانی نیست
گناهم خوشه ی گندم
گناهم ساقه ای از جو
گناهم منزل و مأوا
گناهم اشک های مرده در چشم است
گناهم لال ماندن
گناهم خود فروشی از خود آیینی خویش است
بیا اسبم که اینک من پشیمانم
پشیمان از پیامدهای این ماندن
میان دشتی از آلاله ها و سرزمینی خشک
کویر خشک وهم آلود
چه وهمی وقت پیموده!
مرا امشب ز طوفانی خبر آمد
که خوابم می برد از چشم
خاکم می دهد بر باد
بادم می برد فریاد
و فریادم فغان از خویش
بیا چابک رکاب خسته از ماندن
بیا وقت است
وقت خویش را از خویشتن راندن
بیا تا از کویر کفش هامان کشف ره سازیم
بیا با نی لبک هامان نوا سازیم
نوای غربت دیرینه در این؛ غربت غوغا
‌که با عزم غروب این غرور نسل بی فردا در آمیزد
بیا اینبار اروند خروشان نیست
و توپ و تانک و مهران نیست
شلمچه تشنگی این بار آسان نیست
بیا اینسان که می بینم زمان در چنگ دونان نیست
زمان در چنگ مکر دهر خفتیده است
و هشیاران همی دانند
بیا این بار شمشیر شرارت نیزه‌های نفی؛ نفی امر فطرت‌ها
مرا می خواند اینک
بیا تا انتهای ابتدای خویش
با خشمی خوشایند خمارین نرگس مستانه ره جوییم
بیا اسبم که امشب غربتم
تا انتهای مکه و یثرب
میان قبرهای بی چراغ عشق
بلکه باز بالاتر
میان خاک های بی نشان از ظلمت بوزینگان رفته است
تا عرشی که بر فرش است
همانجایی که از اوج محبت‌های پیغمبر؛ ز ضرب تازیانه نقش بندش شد کبودی‌های
کفرآمیز شرک‌آلود
بیا اسبم بیا ای اسب آماده