بگذاریم ســــر خویـــش کُـلاهی که طلاست

می شود سر زَنَد از بنـده گناهی که طلاست

بیشتر، هر چه که خوبــان جهـــان ناز کنند

آسمـان را بنَــــوازیم بــــه آهـی که طلاست

چاه هم گاه گرفتـــه ســـت در آغــوش شبی

بی خبرازهمگان یوسف و ماهی که طلاست

عشق ورزید فقط عشق که حسرت نخورید

ننهـــادید چــــرا گـــام به راهــی که طلاست

شکر یارب که به لطـــف تو بلا جوسـت دلم

یوسـف از چاه بَرَد راه به جاهی که طلاست

می شود رَست به رندانگی ازهرچه شراست

می شود جُست بدین حربه پناهی که طلاست

نیست هرچنـــد جنون خیزتر از عشق ، ولی

نپذیرفــته دل از عشـــق تباهی ، که طلاست

عشق هــرچند جنون است،جنون است بلوغ

از جنون نیست مراحسرتِ واهی،که طلاست

بی خیالیـــم کجـــا می بَــــرد آســـوده خیــال

دل ما را کـــه ربوده سـت نگاهی که طلاست

هر که چون ما نشود کشته ی ابروی تو زود

مرگ تنهاســت فراروش رفـاهی کـه طلاست

دست در حلقه ی گیسوی خم اندر خمـت ، آه

دل ما می دهد ای دوســت گواهی که طلاست

بــا خیـــــالات جمــــال تــو منــــم کــامــــروا

از سر شب به خـــدا تا بـه پگاهی که طلاست

حتــم دارم کــــه تــــو از حور، پـریمــاهتری

جان فــدای خـــم ابروت ، الهی ، که طلاست