در شبِ یلدای این تن چلّه ی غم ها شدم

برف باریدن گرفت و تا ابد معنا شدم

خانه ات آباد ای شرجی ترین انکارها

در زمستانم، ببین با برف ها پیدا شدم

گیج و سرگردانم از سرمای تردید و نیاز

گیج و سرگردان که روزی در خودم منها شدم

سوختم ، خاکسترم شد معبری بی انتها

در عبور از رود گنگت، معبدِ بودا شدم

خواب رفتم در شبی تا انتهای واژه ها

ناگهان در خواب هم چون بوسه ای، تنها شدم

بگذر از من چار فصلم خفته در تشویش ها

ای که در اِعرابِ چشمت،شعله ی رسوا شدم

                                   گذر از ناسوت/فاطمه صمدی