می نشینم به چارده محراب

ذره های وجود ِ من ، یا رب ! از شکوهت همیشه حیرانند

تا دعا می کنم زمین و زمان ، در صدایم نماز می خوانند

ربنا آتنانگاهت را ! پای ِ رفتن به سوی راهت را !

چند روزی که دست های دعا،روی این خاک سرد مهمانند

کاش با عشق تو بیامیزم ، از دل ِ خاک با تو بر خیزم

چشمه ی خشک مویرگ هایم ، تشنه ی خون ِ عدل و ایمانند

می نشینم به چارده محراب، چارده کشتی و دلی بی تاب

چارده   سوره  ،  چارده  آیه  ،  راویان  تمام  قرآنند

مثل عطر گل محمدی ات، هیچ عطری نمی شود پیدا

مثل آن یاس گم شده که هنوز ، باغ ها در پِی اش پریشانند

از لب ذوالفقار، شد آغاز ، ریخت بر طشت و رفت بر نیزه

همه ی جلوه های پیدایت ، در ترک های خاک پنهانند

یوسفت را به خانه برگردان ! بگذ ر از جرم نا برادر ها!

ماه ها ی غریب و  بی سامان ، به امید حلول شعبانند

*

ذکر ِ سُبحان َ ربی الاعلی ، ریخته در سکوت شب بوها

سجده کن ! سجده کن ! ملائک هم ، پای سجاده مات و حیرانند