سلام
      یادش بخیر سال پیش شب و روز وفات حضرت ام_البنین ،نجف، حرم امیرالمؤمنین بودم. و این شعر رو که سال ۸۱ سروده بودم تقدیم مولا کردم. مثنوی بلندی که از داستان خواستگاری تا ازدواج و مادر شدن این بانو رو عنوان میکنه و آخرش به روضه ی کاشف الکرب حسینی ختم میشه.... روضه اش برای خودم سخته و تا حالا مداحانی هم که این مثنوی رو خوندند گفتند آخراش با تمام سادگیش طاقت میخواد... لذا اگه دوستان توی حال روضه نیستند الآن نخونند تا بی احترامی نشه.... ضمنا علاوه بر اینکه از قدیمی بودن زبان این شعر عذرخواهی میکنم باید عرض کنم روایت ازدواج این بانو رو من از اهل منبر موثق شنیدم ولی خودم سندش رو تا حالا جایی ندیدم. اگه کسی دسترسی داره عنوان بفرماد:
      


دل صاحب زمان مهدی غمین است
وفات فاطمه ام البنین است
اگر چه نزد مولایش عزیز است
ولی خود گفت زهرا را کنیز است
🌼
به قبل از ازدواج ِ با علی دید
شبی در خواب مه میپرورانید
فرود آمد یکی ماه و سه اختر
به دامانش ز سمت عرش برتر
دوباره ماه و انجم پر کشیدند
ز دامانش به سمت عرش رفتند
🌼
سؤال از مادرش:« تعبیر این چیست؟»
بگفتا: «دخترم رمزی الهی است
بزودی خواستگار تو بیاید
بزرگی با تو وصلت می نماید ز صلب او تو آری چار فرزند
همه نیکو و صاحبْ جود و فضلند
یکی در خَلق و خُلق است ماهپاره
سه تن دیگر برایش چون ستاره»¹
🌼
چنین شد ؛ او علی را گشت همسر
شریک درد تنهایی حیدر
ولی از بس ادب دارد به زهرا
ببوسید از دل و جان بیت مولا
بگفتا با یتیمان : «من کنیزم
بدرگاه شما باشد امیدم
الهی بهرتان باشم فدایی
نیارزد عالمی بر این گدایی»
🌼
بلی آورد بهر شیر یزدان
سه اختر همره ماهی فروزان
مَهَش ماه بنی هاشم لقب یافت
به نزد حق مقامی بس عجب یافت
مهش را دور رأس شمس چرخاند
چو نیلوفر به دور یاس گرداند
«فدای پور زهرا پور من باد
فدای هم حسین و هم حسن باد»
---
دهد ماه انعکاس نور خورشید
چنین نور ابوالفضلی درخشید
حسین شمس و قمر عباس باشد
در و باب النجاة ناس باشد²
قمر آنقدر دور شمس چرخید
که فانی شد میان نور خورشید

حسین آمد کنار نهر علقم

شکسته پشت او از غصه و غم
چو دنبال ندای یا اخا رفت
بدید اندر سر راهش دو تا دست
مثال پاره ی قرآن ببوسید
ببوسید و به چشمانش بمالید
😩
« تو بودی کاشف کربم برادر!
ببین اندوه در وجهم برادر 
الا ساقی ! چرا لب تشنه ای تو؟
ببین پشت مرا بشکسته ای تو 
کدامین خصم چشمت را دریده ؟
شده آب وضویت خون ِ دیده
کدامین ناصبی فرقت دوتا کرد؟
دو دست پر توانت را جدا کرد؟
ز جا خیز ای علمدار رشیدم!
بُریدی رشته‌ی صبر و امیدم
بریزد اشک٬ مشک پاره‌ی تو
چو حیدر در بر ِ گهواره‌ی تو»