دور از کنجِ لبت همدمِ صهبا شده ام
موج در موج روان گشته و دریا شده ام

سالها از دگران زخمِ زبان خورده ام و
با خیالِ نمِ لبهات مداوا شده ام

عشق ، در منظرِ چشمانِ تو زیباتر بود
دائم این منظره را محوِ تماشا شده ام

چشمِ شهلای تو ... شیرینیِ لبهای تو بود ...
که چنین عاشق و شوریده و شیدا شده ام

رنگِ رخسار ، خبر کِی دهد از سرِّ درون؟
من که با خونِ دلِ خویش محنّا شده ام

دوری ات زهر و خیالِ لبِ تو آبِ حیات
بی تو هر ثانیه جان داده و احیا شده ام

باز مِی خورده و مستانه ،خمارِ تو أم و
دور از کنجِ لبت همدمِ غمها شده ام