عاقــــلان جملــــگی بـــر این رایند

آب را در هــــون نمــــی ســــاینــد

فــــقر و کمـــــبود جمعیــــت حتـما           از مصیــــبات فــــعلــــی مــــاینـــد

واقعــــا هــــم مصیبتند ایـــن هــــا           بَـــل مصیبــــاتِ بــــی تســــلّاینـــد

قحــــط هایی چنـــــین خــــدا دانــد          بــــد تـــــریـن نـــــوع از بلایـــــایند

ریشــــه کن فــــقرِ ما نخـواهد شد           اقــــویا تا بــه فکــــر إغــــواینـــد

اغنیــــا نه به فکــــر مستضــــعف           اولیــــا هـــم بـه تَـــرْکْ أُولی یـــند

ســــیل بُرده ســــت مملکــت ها را          پادشــــاهــــان بـــه فکـــــر لالایـند

شـــک پدیـــد آمدستــــم اینـان هان          دوستــــانــــند یا نــــه اعداینـــد ؟!

نسـلشــــان را بیَـــنْقـَـــرضْ یا رب          خیـــــر ما را اگــــر نمی خـوایند !

بـی خــــبر از تمــــام بـــــدبخــــتی           دائـــم الغـــرق قعــــر رؤیــــاینــــد

غالبـــــا از اســــاس پنهـــــاننـــــد           گاهگــــاهـــــی اگــــر چه پیـــدایند

جمعیـــت رو بکــــاهــش است امّا           لاف خواهــــند زد کــه دریــــاینــــد

از مــــروّت چــــه عـــاری اند آری          بس که لاقـــیدهـــا فرومـــایـــه نــد

تخمشــــان منهــــدم شــــود زیراکْ          از پـَـــسِ معـضــــلات بَـــر نــایــــند

گــــرگ ها در لبـــــاس میشــــاننـد           به خــــدا بد تــــر از« اوباما » یند

هر چـــه خواهــــند حکــم می رانند           هر چه خواهنــــد حکــــم فرماینــــد

ترسی از مــرگ و میرشـــان نَبْـــود          بی خبــــر از خـــدا چه ای وای ند !

« این دغل مردمــان که می بینی »          مُــــردگــــانــــی شبــــیه احــــیاینــد

اشتهــــامـند شهــــد زُهــــدانــــند !          زاهــــدانــــی کــــه روح فرســـایند

زاهـــدانــــی که هــــی ریـــا ورزند          باد پیـــــما ،  نـــــه ! باده پیمایند !

از  پلیــــدان  پلــــید تـــر  هستــــند          از دنـــی هــا دنــــی ترــ أدناینـــد ــ

موش باشــــید میــــش نـه هــــرگز          میــــش هــــا پَخْمــــگان دنیــــایـنـد

میــــش ها مــــی روند بی برگشـت           مــــوش هــــائی که مــی روند آیند

کاهــــش جمعیــــت اگـــر درد است          ناتــــوان  از عــــلاج  اطـبّــــاینــــد

بر نمــــی آیــــد از پزشــــکان کـار          گــــر چـــــه ماننـــد ابن سیـــناینـــد

توطئهْ یْ دشمنانی است این غمْکْ          جیـــره خـــوارانـــی از اروپّـــایــند

فتنــــه والله بدتـــر از ایـــن نیــست          بُنـــیه ی مملــــکت چـــرا کایــند؟!

گلــــرخـــانـــی کـــه جمله شیـرینند          ناروا هســــت اگـــر به تُرشـایــند !

جمعیــــت ازدیــــاد کــــی یــابــــد ؟          تا دهــــن هــا فقــــط به نِق وایند ؟

جای دیگــــر مگــــر کنــــین وا تا          جمعـــــیت را فـــزونــــی افـزاینـــد

پــــیر هـــــا را فـــقــــط ببــُرنائـید          گرجــوانان به تـرس أزُ قبایند![1]

ایـــن عزب مرد ها که می بینـــید          شیـــر مستنـــــد اگــــر چه روبایند

بـذر کــــاران همــــاره مردانــــند          کشــــتزاران همیشـــــه زنــهایــــند

بــار الهــــا چــــرا بنــــات ایـنـک           مال بــــد بیـــــخ ریـــش بابایند ؟

بار الهـــــا چــــرا بنیــــن اکـنــون           بینـــــوایان بــی ســــرو پاینـــد ؟

هر چه نر هســــت را بپــروارنــد          ماده هــــا را فقـــــط بیــــارایــــند

پســــرانــــی که جملـــه مجنـونند          دختــــرانی که جمــــله لیــــلایـند !

شــوخ مانـــــند سیـــــخ کبریتــند           مســت ماننــــد  جغد پر ، واینــــد

غافل از هر چه رنــج و اندوهنــد          فارغ ار هرچه بیـــــم و پــروایند

مگر اینان اجاقشـــان کور اســت          مگر آنـــان زغــــال بی نــای ند !

از چه رو بی رمق شـــوند اینان          پیر باشــــند اگـــــر چـــه بُرنایند؟!

دُرّ و دُردانــــه هـــای بد مســـتند          لُعبتانی کـه زعفـران ســـــایند[2]

هر چه بد مســت دختـــری دارد          چشـــــم و ابرو که باب ایمـــــاینـد

خاک بر سرْمْ چشم هــا هــــیزند          خــاک بر سرْمْ گـــوش ها وایــــند

به خدا نرّ و ماده شــــان لولنــد           به خدا نــــرّ و ماده شــــان پاینــد

دل دهند آی قـلوه پـــس گیــــرند          به هم از هم که شنگ و شــیدایند

زشت باشـد حیـــا کنــــم ای وای          خلــــق عالــــم چـــــرا که بیــنایند

چه فراوون تــو مملکـــت حالا          بختـــــیاران پـــــای برجــــاینـــــد !

چه فراوون تو مملــکت فعـــلا          مـرسـده  ،  نازنیــن  ، آتـوسـاینـد!

چه فراوون تو ممـــــلکت جِـدّا           جِسِـــنا ، آتِنـــا و بیــــــتاینـــــــــد!

بختشان را شما فقــــط بُگـْشای          بی نیـــــاز از هـــــر آنچــه مامایند

بگشـــــاینــــد تنگـــــنا هـــــا را        تنگـــــناهــا اگـــــر تنـــــش زاینـــــد
می شود باز هردری بسته ست          بی  نیــــاز از شـــگـــرد لـــولاینـد

در گشودن اگـــــر زپــا افتـــــند          غـــــرق در ذلّـــــت آشکارایـنـــــد

دسـت اینان فقــــط شود درمان          درد هـــــائـــــی کــــه بی مداواینـد

هر گره باز می شـود با عشـق          گِرِها ! نــزد عاشــــقــان وایـــــند
دیگران کشـــت ما درو کـردیم          مــا بکـــاریم و دیـــگـــران زایند
شاکلید است این که ما داریم!            قـُــفـــل را بــی کلیـــد نگشـــایند

جمعیـت را بدیــــن بیـــــفزاییـد

جمعـــــیت را چنـــین بیــفزایند