دورم اگر چه از حرم و عطرِ سیب ها
آید نسیمِ وصلِ تو از این قریب ها 
                       
بر دوش کوله پشتیِ غم را گذاشتم
 گشتم دوباره راهیِ شهرِ غریب ها
 
 در هر نفس که من به تو نزدیک می شوم
وقتی که برده یادِ تو از دل شکیب ها
 
 سر سوی نیزه می دَوَد و دل به قتلگاه
می افتم از نفس ز فراز و نشیب ها
 *
در کنجِ شهرِ غم زده ی گنگ ، ناگهان
«هل مِن مُعینِ ...» تو به دلم زد نهیب ها
 
زخمِ عمیقِ فاجعه سر باز کرد و باز
دل ریش شد ز قصه ی شیب الخضیب ها
 
 از آنکه نانِ گندمی از ری نخورد و خورد
 از عهد و وعده ی سرِ خرمن فریب ها
 *
مهرت شرر زده به وجودم ، چه حاجت است ...
از بهرِ سوزِ عشق دوای طبیب ها ؟
 
 تنها دعایم اینکه بمیرم برای تو
نامِ تو است اجابتِ «أمّن یجیب ...» ها