روحی که دمیده ست خدا در تو و نامت
تا عرش رسانده ست بلندای مقامت

آن قدر رسولی که خدا بابت اعجاز
مِی  ریخته در تاک الفبای کلامت

او داده به دست تو رگ خواب سخن را
هر واژه از این رو زده لب بر لب جامت

در هر اثر از شهد کلامت اثری هست
کندوی عسل کام گرفته ست ز کامت

پر مي شود از عشق و ادب هر كه بنوشد
يك قطره فقط از لب درياي مرامت

سايیده به درگاه تو اندیشه جبین را
فریاد قلم گام گرفت از پی گامت

روشنگري ات ريخت به هم جهل زمان را
آن گونه كه انگار به پاگشته قيامت

وقتی که نظر کرده شوی هیچ عجب نیست
تاریکی شب هم بشود واله و رامت

افسوس در آن روز كه شب دربه درش بود
با رخت سيه بدرقه ات كرد امامت

ای عشق کمی دیر شکوفا شده در من
تو نیستی و من شده ام کفتر بامت

تا بسته سراپاي تو قدقامت لبيَّك
تكبيرة الاحرام ببندم به سلامت

شكيبا غفاريان